27 sept. Engels onbijt, hout en dop 36.

John komt vragen of ik mee wil ontbijten. Een echt engels ontbijt met worstjes, gebakken spek, ham uit de oven, curry en Worchestersauce met voor mij een kop koffie. Daar zit ik dan aan de grote, massieve, eiken tafel te smullen, want het engels ontbijt is kaasje voor mij. Heerlijk! John mag mij daar vaker voor wakker maken.
En wáár zit ik dan? In een keuken voor het voormalige personeel met grote, antieke in gebruikzijnde kachel en daarboven, als 100 jaar geleden, hangt de was te drogen. In de wand een oven, die ook nog gebruikt wordt. Op de vloer stenen plavuizen van zestig bij een meter bij 15 cm, die er al driehonderd jaar liggen. Ze willen niets veranderen, want het is erg praktisch.
John is hier geboren. Zijn vader van in de tachtig, die het hoofdgebouw bewoont, is hier geboren net als zijn vader. O, roep ik enthousiast en voor mijn beurt; drie generaties! Nee, al vijf generaties Owens bewonen deze hoeve.
Ik vraag aan John, waarom zoveel ramen zijn dichtgemetseld? Dat is geschiedenis, zegt hij, vroeger werd er een wet bedacht om mensen belasting te laten betalen over het aantal ramen in het huis. Mijn grootvader of overgrootvader heeft toen verschillende ramen laten dichtmetselen. En omdat de familie Owens niet houdt van veranderingen, hebben ze het zo gelaten.
De radio meldt meer koude nachten. Ik moet opzoek naar nieuw hout. De Kingslands Sawmills willen mij wel afvalhout verkopen voor twee pond per zak. Phil wil mij wel helpen aan droog hout en begint om mij te plezieren balken kort te zagen. Als hij mijn vragende ogen ziet zegt hij:” Nowbody will know.” Hij vult twee zakken en brengt ze met de heftruck naar de wagen. Met veel passen en meten krijg ik bijna alles in de houtbak onder de wagen. De rest in de zak zo in de wagen bij de kachel. Phil en een collega poseren graag voor de foto.
Het is ondertussen al middag en ik ben niet veel opgeschoten.
Er blijft nog één ding over, dat ook gedaan moet worden. Het is een droge dag, dus kan ik het net zo goed vandaag doen. De wiellagers van de remmende as van de wagen moeten opnieuw gevet worden, want het eerste vet is door de hitte misschien verouderd of eruitgelopen. Ik kan de wielbout niet eraf draaien, want ik heb daarvoor een dop nodig van 36 mm. Dus ga ik opzoek. Bij een sloopbedrijf voor vrachtwagens rijd ik het terrein op. Met de juiste dop is de klus geklaard in een uur. Zo, dat is gebeurd. Weer een goed gevoel.
Het is ondertussen al half drie. De tankmeter is vandaag niet van de plaats gekomen, zo weinig gereden. Het is trouwens net of Engeland voelt dat ik het land wil gaan verlaten en mij niet wil laten gaan. De laatste dagen ben ik maar kleine stukjes opgeschoten.
Vlak voor Newent sta ik op het weiland van een kleine boer Mike Hanns. Hij heeft het kleinste melkbedrijf van de provincie. Hij boert met 45 stuks melkvee op 40 hectare. Naar Nederlandse begrippen niet echt de kleinste, maar hier een ukkepuk. Grote boeren hebben heir 1000 stuks mekvee!!! Hij zal moeten stoppen, want ook hier worden de kleintjes opgekocht of ze stoppen, omdat het water hen tot aan de lippen staat. Mike betreurt het dat Engeland zo erg afhankelijk wordt van lage loonlanden voor zijn eerste levensbehoefte: voedsel. De ander bepaalt en jij betaalt; hangt volgens hem als het zwaard van Damocles boven het engelse hoofd. Zolang er vrede is zal het geen vaart lopen, maar het rommelt in de wereld en nog maar zestig jaar geleden had Snorremans uit Duitsland het voor het zeggen. Mijn gastheer is er duidelijk niet gerust op.