3 sept Naar Lex

Voorzichtig, ik weet helemaal niet waarom, loop ik de kamer van Lex binnen. Daar ligt hij plat op zijn rug. Zijn koptelefoon zorgt voor afleiding. Als hij me ziet strekt hij zijn hand uit. Zijn ogen glanzen. Zijn mond lacht. Zachtjes houd ik zijn hoofd vast en kus mijn ventje. Lex zegt:” Je had niet terug hoeven komen, maar ik ben dolblij dat je er bent, fijn om je te zien.”
“Knul, ik hou van jou.” Zo houden we elkaar een tijdje zachtjes strelend vast. Dan vertelt Lex wat hij zich herinnert van het ongeluk.
“ Ik rijd thuis weg om een eindje te toeren vóór het eten. Als ik de Beukenberg in Oirsbeek oprijd, staan er links en rechts auto’s geparkeerd. Er komt een auto tegemoet. Ik rem. Ineens viel ik. Dan weet ik niks meer, totdat een schreeuwende pijn mij wakker maakte van mijn val. Zo’n pijn heb ik nog nooit gevoeld, alsof er ijzeren pennen in mijn rug gestoken werden. Een man komt erbij en zegt dat ik stil moet blijven liggen en absoluut niet mag bewegen. Die man is internist. Hij zegt tegen omstanders, dat 112 een traumateam moeten sturen. Pap ik ben nog nooit zo bang geweest. Ik heb met mijn tenen bewogen of ik zou kunnen lopen. Ze hebben me op een plank vastgebonden met mijn hoofd in een klem en naar Maastricht gebracht. Ze hebben foto’s gemaakt.”
Lex vertelt verder: “Als die man (internist) er niet geweest was had ik nooit meer kunnen lopen. Weet je wat ook mijn geluk was? Ik had een rugprotector in mijn jas. Weet je, de motor is na vijf meter tegen een rechtopstaande biels gegleden. Daar zal ik de klap in mijn rug van hebben gehad. Ik vlieg over de motor heen en de motor vliegt achter mij aan. Drie meter verder lig ik stil in de struiken tegen een gevel. De motor ligt naast mij.”
“Weet je,” gaat hij verder. “ In het ziekenhuis zaten nog bladeren van de struiken in mijn kleren en bij een zuster zag ik een kevertje in haar haren. Ik zeg: Er zit een beestje in uw haren. Ze gilt en slaat tegen haar hoofd. dat was lachen. Even later als ze mij draaien, zeg ik dat ik wéér wat zie zitten. Laat ze mijn hoofd los. Ik kon nu niet lachen door de pijn.”
Elke vier uur mag Lex vragen om een nieuwe spuit morfine tegen de pijn.
Vandaag, dat is beloofd, zal duidelijk worden wat ze gaan doen met Lex; opereren of in een korset. De chirurg, die vanmorgen zijn ronde maakte, wil eerst overleggen met de orthopeed. Na dat overleg zal Lex horen wat ze van plan zijn. ’s Avonds horen we dat de artsen het risico van opereren, een zenuw raken en infecties groter vinden, dan de spontane genezing van de breuken. Dus zal Lex drie maanden in een korset moeten en daarna revalideren om de spieren weer op kracht te laten komen.
De chirurg vroeg aan Lex of hij een pak met rugprotector aan heeft gehad. “Dat heeft je gered knul. Knip de protector uit je jas en hang hem aan de muur op in je kamer en elke keer als je er langs LOOPT knipoog je ernaar.”