27 Juli. Caistor

Naar Caistor.
D’r zit vanmorgen een specht in mijn hoofd. Irritant beestje. Met een rot klus, de tractor doorsmeren, in het vooruitzicht begint de dag twijfelachtig. Na tien minuten smeren plakken mijn vingers alsof er vliezen tussen zitten. Zelfs Dreft is hier niet in één keer mee klaar. Er moet zelfs warm water aan te pas komen. Hee! Daar heb je Gerry. Hij komt zijn belofte, onder invloed gedaan, na. Geweldig! Een kop thee dan wel koffie slaat hij af. Jammer.
Vannacht hoorde ik regelmatig een geluid aan de kachelpijp. Ik ben ’s nachts opgestaan om buiten te kijken of er takken langs schuurden. Wat blijkt? Het deksel van de “hoed” beweegt. Twee puntlassen zijn los. Met de boor en twee boutjes is dat zo geklaard.
Om elf uur ben ik zover; ik kan rijden.
De zon schijnt. Ik fluit en zing. Moet wel, want er is niets te zien anders dan graanvelden. Ongelooflijk, wat is dit veel. Zover het oog reikt graan en nog eens graan. Later op de dag verandert het landschap van saai vlak naar glooiend, met nog steeds de gele velden rondom mij. Daar duikt ineens Claas voor mij op. Er rijdt een auto vóór, die het tegemoetkomende verkeer waarschuwt met een groot bord op de bumper. Wat een knoepert, hij heeft de hele breedte van de weg nodig. De machinist van het gevaarte is maar een minimensje op zoveel rollend staal.
Boodschappendoen moet nog. Dat komt vandaag slecht uit. Weinig zin en tijd om met het treintje een parkeerplek te zoeken in een onbekende stad. Helaas het moet. Na twee rondjes centrum neem vier taxistandplaatsen in beslag en verdwijn voordat er iemand klaagt. Het eten is hier duur, net als de diesel. Eén liter diesel kost één pond, dus één euro vijftig. Rode diesel, slechts 50 pence, hebben ze hier ook, maar niet aan de pomp. Ik krijg het advies om bij een boer te vragen. Dat doe ik ook bij twee, maar ze vragen naar een jerrycan en die heb ik niet. Ze geven niets, omdat er geen teller op hun pomp zit. Wie weet wat er in mijn tank gaat en wat ze moeten vragen? Spijtig! Ik zal een grote jerrycan als maat moeten kopen. Trouwens iedereen waarschuwt me dat ik in Schotland elke gelegenheid moet tanken. De tankstations liggen erg ver uit elkaar en op zondag zijn ze gesloten. Graeme dacht, dat er wel stukken van driehonderd kilometer zijn, waar geen pomp is te vinden. Dus moet ik sowieso extra diesel bij me hebben.
Dan word ik gestopt door opa in een jeep. Hij vraagt in “knauwel” engels naar welke show ik onderweg ben. Welke show??? Ja, je gaat toch naar een oldtimershow?
Ik nodig hem in de wagen en opa vertelt dat hij naar shows gaat met zijn oude Morris Minor. Ken je ze nog met een houten frame aan de buitenkant? Vrienden van hem rijden met antieke Scammelvrachtwagens op massieve rubberen banden en spaakwielen met vijfendertig km/uur naar diezelfde shows. Hij zit op mijn praatstoel en vertelt in superlatieven, wat ik allemaal gemist heb in de afgelopen twee weekenden. Hier komen honderd stoommachines bij elkaar. That’s great! Als het gastenboek ter sprake komt wordt opa onrustig. “Only my name, oké?” Ik bedenk, dat hij misschien niet kan schrijven. De krabbel is onleesbaar en zijn naam ben ik vergeten. Ik noem hem Opa.
Als ik een uurtje verder ben, draait er 100 meter voor mij uit een landbouwstoet de weg op. Voorop de verplichte auto met bord, dan een combine en tot slot een trekker met aanhanger. De oranje zwaailichten dansen. Ik zet ook mijn zwaailicht aan en sluit aan. Zo is het net of ik erbij hoor. De Engelsen rijden een fractie sneller dan ik. Ik wil graag aanpikken, maar de afstand wordt steeds iets groter. Auto’s die mij passeren vullen het gat.
(Nellie je moet nu even de ogen van Marco en Martien dichthouden. Zij hoeven dit niet te weten.)
Dan duikt de weg naar beneden en ik besluit om de afstand van zo’n tweehonderd meter even goed te maken. Het asfalt is glad en er is geen ander verkeer. Oké! Gas eraf en uit de versnelling. Daar dendert mijn treintje als op rails met een wippend neusje het holletje af. Ik schat vijfenveertig km/uur. Wow. Mijn hoed waait bijna af. Ik zit als Jan de Rooy achter het stuur, armen breed en een grimlach. Aan de overkant bult op en de vaart is eruit. Ja hoor, ik ben weer bij. Onvermijdelijk, maar dit duurt niet lang. Het BM-etje trekt zich er niks van aan, maar mijn snor zakt naarmate de afstand weer groter wordt. Dan heb ik geluk. Verderop staat de boel langs de kant om tegenliggers te laten passeren. Ik sluit weer aan. Dit spelletje duurt totdat zij een grote rijksweg opdraaien. Leuk was dat. De tijd is omgevlogen en ik ben erg goed opgeschoten.
Ik besluit dat Caistor onder Kingston upon Hull haalbaar is.
Ik rijd tevreden Caistor binnen. Navraag voor een staplaats bij de supermarkt lokt de drie werknemers en een klant naar buiten. Een knul van twintig denkt diep na en verzucht de geweldige opmerking: “I am wrecking my brain!” Een plaats voor de nacht is even later gevonden op een verharde plek achter een gesloten pub. De eigenaresse heeft er geen problemen mee:” O. No Love. You can park there. Do you need anything?” Als de watervoorraad op peil is, duik ik onder de wol.