20 Juli Naar Dirksland

Geen dag voor een eervolle vermelding.
Een dag voor de statistieken. Het regende af en toe…. met bakken tegelijk. Ik zit droog, maar het uitzicht wordt aldoor grijzer. Onophoudelijk zwiept de ruitenwisser het water naar de zijkanten. Onvermoeibaar draait het zwaailicht zijn rondjes. ’s Avonds meldt de radio: vandaag op plaatsen 50 mm neerslag. De wegen staan soms blank. De voorwielen versieren de trekker met fonteinen en de grote achterwielen creëren een arcade van vuil water tot boven tegen de wagen.
Tot overmaat van ramp denk ik dat in Nederland de bewegwijzering beter is geregeld. Mooi niet dus. Het ronde bord met rode rand en tractor in het midden staat op zoveel plekken, dat ik geen route kan plannen. Ik moet vaak de weg vragen. Heel veel wegen zijn op het laatste moment, tien meter van te voren, verboden. Wat ook opvalt is het korte lontje van Nederlanders. Toeteren, snijden en de buurman van de ringvinger zijn hier gebruikelijk. Geef mij maar de Belgen.
In Dirksland vraag ik een meisje met herdershond de weg. Zij krijgt een rimpeldenkhoofd. “Dat is niet makkelijk. Rijd maar naar GlassConnect, daar werk ik. Ik kom ná.” Kim is drie minuten later ook gearriveerd. Koert zit achter zijn bureau en de telefoon rinkelt voortdurend. Kim maakt een uitdraai van de route. De zon breekt door. Ik krijg koffie en warme belangstelling. Koert en Kim bedankt.
Op de boerderij, bij die camping, heeft Jeanette altijd paard gereden. Dus op haar voorstel zet ik mijn treintje hier op de handrem.
“Kent u Jeanette nog? Zij heeft hier vroeger paardgereden. Ze is getrouwd met een Limburger; Frank Hendriks. Haar ouders hebben een modezaak gehad in het dorp”, open ik het gesprek. Ja hoor, die kennen ze wel. Ze halen herinneringen op en vertellen in geuren en kleuren. Als ik vertel, dat Jeanette hierheen komt mij opzoeken, dan verheugen zij zich net als ik.
Ik krijg een grote plaats op een mooie plek